Wat weten we toch weinig van veel dingen die in de wereld gaande zijn! Neem nu Somaliland: wie van u heeft daar -in alle eerlijkheid- ooit over gehoord? Ik alvast niet, al volg ik nogal wat nieuwsberichten en lees ik dagelijks meerdere kranten. Bon, dit gezegd zijnde: Somaliland is een klein landje, dat zich in 1991 van het grote Somalië afscheurde. Dat Somalië is al decennia lang het toneel van een burgeroorlog, die begon toen dictator Siad Barre het een beetje té ver begon te drijven en een flink deel van de bevolking tegen hem in opstand kwam. Somaliland, een gewezen Brits protectoraat, dat in het Noorden van Somalië ligt, scheurt zich uiteindelijk van de moederstaat af, maar wordt dertig jaar later nog altijd niet erkend door de internationale gemeenschap.

In de context van de al vermelde burgeroorlog neemt Sahra, dochter van eenzanger en dichter, de bijnaam “Halgan” aan, wat “strijdster” betekent. Zij is dan in het oorlogsgebied aanwezig met haar gezangen en haar werk als verzorgende en wint algauw de sympathie van heel veel mensen, vanwege haar krachtige optreden en haar ogenschijnlijke onverzettelijkheid. Nochtans wordt ze op een bepaald moment -de stammentwisten worden onoverzichtelijk en de chaos is compleet- gedwongen de vlucht te nemen en zo belandt ze in Frankrijk, waar ze politiek asiel krijgt.

Die precaire statur, in combinatie met de zorg voor een gezin, het langzaamaan moeten integreren in een maatschappij waarvan je lang niet alle regels kent….maken dat Sahra bijna twintig jaar lang niet aan muziek maken en zingen toekomt, maar in 2010 voelt ze toch dat de tijd gekomen is om er opnieuw tegenaan te gaan en met de hulp van Aymeric Krol en Maël Salètes uit Lyon, vormt ze, redelijk schuchter, haar eerste nieuwe band, een trio dat haar naam draagt en dat algauw opgemerkt wordt door een deel van het Europese wereldmuziekpubliek, dat lijkt te vallen voor haar veeleer rudimentair klinkende liedjes, waarin vooral de bijzondere stem de toon aangeeft.

Een eerste plaat komt er in 2015, maar veel potten breekt die niet. Op dat moment is Sahra trouwens al terug naar Somalië, waar ze in haar geboortestad Hargeisa vanuit haar muziek- en kunstencerntrum “Hiddo Dhawr” meewerkt aan de wederopbouw van haar land. Voor de opname van haar tweede plaat -helemaal onder eigen naam, maar met dezelfde muzikanten waar ze jarenlang mee samengewerkt heeft- keert Sahra terug naar de Franse stal en samen maken ze ze een fijne plaat, waarop ze een mix presenteren van nieuw werk en vertolkingen van Somali-klassiekers. Daartoe hanteren ze een vintage stijl, wat eigenlijk een eufemisme is voor “rechttoe-rechtaan funky woestijnrock”, die gemaakt is om hoge ogen te gooien in West-Europa: we kennen Toumast, Tartitt, Tinariwen…en in dat rijtje is zeker en vast nog plaats voor Sahra Halgan. Ze beschikt namelijk over een gigantisch straffe stem en de begeleiders weten hoe ze die stem het beste tot haar recht kunnen laten komen. Wil u een voorproefje? Begin dan bij Sahra’s lezing van “Durdur” een traditionele qaarami -dat is een heel simpele, aan blues verwante zangvorm, die vaak gebruikt wordt om het zoeken naar een (haast) onmogelijke liefde te bezingen.

Die zoektocht komt trouwens ook terug in opener “Kiidhaba” of in het prachtige “Xarago”, dat u achter bijgaande Youtube-link vindt. Naast de liefde is ook de politiek een thema dat Sahra doorheen haar ganse werk weeft. Voorbeelden daarvan zijn “Dardaaran” en “Hiddo” en de optelsom van al deze factoren is: veertig minuten heel fijne wereldfunk, gedreven door een unieke stem, die u maar eens moest gaan ontdekken!

(Dani Heyvaert)